Περιεχόμενο
Στην Αρχαία Ελλάδα, τα κομμάτια εκπροσωπούνται σε αμφιθέατρα που μερικές φορές φιλοξενούσαν έως και 25.000 άτομα. Οι ηθοποιοί, χωρίς το όφελος των μικροφώνων, έπρεπε να ενεργήσουν με ένα αναδηλωτικό στυλ, το οποίο δεν θα φαινόταν φυσικό για το σύγχρονο κοινό. Σε όλη την ιστορία του θεάτρου, η αρχιτεκτονική των σκηνών επηρέασε το στυλ του θεάτρου και το αντίστροφο. Σήμερα, υπάρχουν τέσσερις βασικοί τύποι θεατρικών σκηνών.
Στάδιο προσκονίου
Ο πιο παραδοσιακός τύπος σκηνής για το θέατρο είναι το προσκήνιο, στο οποίο το κοινό κάθεται σε σειρές που βλέπουν στη σκηνή. Το ίδιο το προσκήνιο είναι ο τοίχος που χωρίζει τη σκηνή από το αμφιθέατρο - όπου κάθεται το κοινό - και μοιάζει με ένα πλαίσιο γύρω από την περιοχή της παράστασης. Ορισμένα στάδια αυτού του τύπου είναι "κεκλιμένα", πράγμα που σημαίνει ότι η επιφάνεια είναι κεκλιμένη υπό γωνία που παρέχει καλύτερη εικόνα της "πίσω" περιοχής της σκηνής - αυτή που απέχει πολύ από το κοινό.
Τα στάδια Proscenium είναι ιδανικά για απόδοση και ρεαλιστικά στυλ παραγωγής. Η περιοχή των φτερών, στην αριστερή και τη δεξιά πλευρά της σκηνής, καθώς και στην περιοχή του στημονιού - ο χώρος πάνω από τη σκηνή - καλύπτεται από το τοίχωμα του προσκηνίου. Σε πολλές παραγωγές, ολόκληρα σύνολα κρύβονται σε αυτές τις περιοχές, έτσι ώστε οι βοηθοί σκηνής να μπορούν να αλλάξουν εντελώς το σκηνικό μεταξύ σκηνών, δημιουργώντας τη ρεαλιστική ψευδαίσθηση μιας διαφορετικής θέσης για την επόμενη σκηνή.
Στάδιο της Αρένας
Σε αυτόν τον τύπο χώρου, το κοινό περιβάλλει εντελώς την περιοχή απόδοσης. Είτε είναι τετράγωνο, κυκλικό ή ορθογώνιο, αυτός ο τύπος σκηνής βάζει το κοινό πολύ κοντά στον χώρο της παράστασης. Επίσης γνωστό ως κυκλικό θέατρο, αυτός ο τύπος σκηνής είναι παρόμοιος με αυτόν που χρησιμοποιείται στα μεσαιωνικά χρόνια, όπου μια πλατφόρμα τοποθετήθηκε στη μέση μιας υπαίθριας αγοράς. Η ρύθμιση πρέπει να είναι ελάχιστη, ώστε να μην κρύβονται οι ηθοποιοί από το κοινό, αν και οι αλλαγές στον φωτισμό μπορούν να δημιουργήσουν την ψευδαίσθηση του χρόνου που περνά μεταξύ των σκηνών. Οι σκηνοθέτες πρέπει να καθοδηγήσουν προσεκτικά τη σημειωμένη θέση των ηθοποιών, έτσι ώστε, κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, να βλέπουν το κοινό σε κάθε πλευρά και να μην αφήνουν ένα συγκεκριμένο τμήμα μειωμένο. Αυτός ο τύπος σκηνής είναι κατάλληλος για θεατρικά έργα όπου απαιτείται αέρας οικειότητας ή για ηθοποιούς που αλληλεπιδρούν άμεσα με το κοινό, όπως συνέβαινε συνήθως στα μεσαιωνικά έργα.
Ανοιχτό στάδιο
Σε αυτήν την οργάνωση, το κοινό κάθεται σε τρεις πλευρές μιας ορθογώνιας σκηνής που κυριολεκτικά «ανοίγει» στο καθιστικό. Ένα ανοιχτό στάδιο μπορεί ή όχι να συνδέεται με ένα μεγαλύτερο στάδιο προσκηνίου. Κατά τη διάρκεια της Αποκατάστασης τον 17ο και 18ο αιώνα, τα περισσότερα στάδια ήταν ένας συνδυασμός προσκηνίου και ανοιχτού, με ένα περίτεχνο σκηνικό που δεν στοχεύει στον ρεαλισμό, αλλά παρουσίασε ένα εξιδανικευμένο όραμα μεγαλείου. Δεδομένου ότι οι ηθοποιοί και το κοινό ήταν πλήρως φωτισμένοι κατά τη διάρκεια της παράστασης, κατά τη στιγμή της Αποκατάστασης ήταν πιο δύσκολο να δημιουργηθεί η ψευδαίσθηση ενός ξεχωριστού κόσμου στη σκηνή, αν και αυτή η ψευδαίσθηση μπορεί τώρα να δημιουργηθεί με σύγχρονο φωτισμό. Τα ανοιχτά στάδια επιτρέπουν ρεαλιστικές παραγωγές που προσελκύουν διακριτικά το κοινό στον κόσμο του παιχνιδιού καθώς οι ηθοποιοί μπαίνουν και φεύγουν από το ανοιχτό στάδιο.
Ευέλικτη σκηνή
Όπως υποδηλώνει το όνομα, μια ευέλικτη σκηνή μπορεί να έχει πολλά σχήματα και μορφές, ενσωματώνοντας στοιχεία από την ανοιχτή σκηνή, την αρένα ή το προσκήνιο. Ορισμένοι θεατρικοί χώροι είναι σχεδιασμένοι, έτσι ώστε η σκηνή να μπορεί να αλλάξει κατά τη διάρκεια της παρουσίασης. Αυτά τα στάδια επιτρέπουν έναν στυλιζαρισμένο ρεαλισμό, στον οποίο η ψευδαίσθηση διαφορετικών χώρων δημιουργείται από σκηνή σε σκηνή αλλάζοντας τον χώρο δράσης αντί να αλλάζει το σκηνικό σκηνικό. Οι τρέχουσες παραγωγές αρχαίων Ελλήνων ή Σαίξπηρ συχνά προσπαθούν να «εκσυγχρονίσουν» το υλικό με τις σημερινές νατουραλιστικές φορεσιές και παραστάσεις, φέρνοντας αυτό που φαίνεται να είναι πολύ μεγαλειώδες υλικό σε πιο προσιτό επίπεδο, τόσο σωματικά όσο και καλλιτεχνικά.
